Hebben we ons droomhuis gevonden?

Karin had even snel een nachtje een B&B geregeld vlak bij Lalinde en we zijn zaterdag nacht in de auto gestapt. Heerlijk met de BMW cruisen, kletsen en fantaseren over “ons” nieuwe huis. Omdat we zelf ook een paar huizen hadden gevonden gingen we op de heenweg langs een huis dat wel heel erg afgelegen lag bleek later.  Dat was niet wat we zochten en zijn doorgereden naar onze eindbestemming Domaine Manilau vlak bij de Dordogne.

Daar aangekomen werden we welkom geheten door Jean-Francois. Ik voelde de werk en privé stress van me afglijden toen ik met hem in gesprek raakte. Zo aardig en vol van de plaats waar ze woonde. Er bestaan wel degelijk aardige fransen en de klik was wederzijds. Na een spoedcursus van minstens een uur over de geschiedenis, bezienswaardigheden, de ontdekking van zeldzame grotten en het ontstaan van Domaine Manilau, kwam zijn vrouw Joëlle er ook bij. Nadat we de mooiste  kamer hebben gekregen zijn we in Lalinde gaan eten bij een eet-café dat op zondag wel open was. Een heerlijke sfeer op een typisch frans pleintje.

Na een goede nachtrust, ontbijt bij onze gastheer en vrouw. En ook weer zo aandoenlijk dat ze samen aan ieder een kant van de tafel honderd uit spraken over van alles en nog wat. De fotoboeken kwamen op tafel en alsof we elkaar al jaren kende liep het gesprek zo lekker door. Even snel een hapje tussendoor en hop hop weer een andere onderwerp op tafel. Op de vraag of we alleen vakantie kwamen vieren in de Dordogne keken we elkaar aan en dat was genoeg om onze plannen ook op tafel te leggen. En weer zoveel vriendelijkheid en aanmoediging om in de buurt te komen wonen. Gelijk allemaal tips waar wel en waar niet en ze gingen ook mee zoeken met ons. Het was gewoon moeilijk om weg te komen en op pad te gaan. Maar uit eindelijk toch vetrokken want we hadden een missie. Eind van de dag onze eerste bezichtiging.

Eerst zijn we een huis gaan bekijken waar we geen afspraak hadden en dus zijn we de tuin ingeslopen. Het huis was helemaal verlaten en alles zat potdicht. Mijn gevoel was dat het al verkocht was. Wel een heel mooi huis met een mega tuin. Ik vond het wel wat. Enige nadeel was dat het een stuk zuidelijker ligt en we konden de provinciale weg goed horen. Nadat we uitgekeken waren en deze als kanshebber hadden opgeschreven zijn we naar de plek gaan zoeken waar we eind van de dag een bezichtiging hadden.

Daar aangekomen moesten we een heel stuk het bos inlopen dat steeds donkerder werd. Ook hing er een beetje een troosteloze sfeer met verlopen slingertjes en dome tentjes die er rommelig en donker uitzagen.  Voorzichtig naar het huis gelopen om even vast voor te proeven. Maar wat we zagen en voelde was niet heel hoopgevend. Nah ja zal straks wel anders voelen, eerst maar eens even een lekker wandeling maken in het nabij gelegen plaatsje.

Om vijf uur zijn we naar het huis gegaan voor onze bezichtiging. De makelaar kwam veel later aanzetten maar wij hebben alvast kennis gemaakt met de eigenaresse. Samen met de makelaar door het gebouw gelopen. Maar toen we even oogcontact maakten wisten we allebei… weg wezen hier. Dit gaat hem niet worden. Dus netjes de ronde afgemaakt en afscheid genomen. Terug in de auto merkten dat we het toch lastig vonden. Zo makkelijk gaat het dus niet even een andere plek vinden in een ander land. Onze “vrienden” van Manilau hadden meer dan een jaar gezocht tot ze het kippenvelmomentje hadden. Dat belooft wat. Onderweg merkten we beide dat deze move wel de juiste keuze is. Hoe dichter bij Nederland, onze banen en andere verplichtingen hoe meer we er tegenop gingen zien.   Gelukkig hebben we Marit die lekker voor ons verder zoekt en zoekt en zoekt… tot we iets vinden met het kippenvelmoment.